Is het de tijd dat je tegenwoordig alles overdenkt? Of ligt het misschien aan de leeftijd? Is het mijn vak/werk dat mij elke keer aan mezelf laat twijfelen? Die gedachtes he, die zijn soms toch zwaar irritant! Ik zou willen dat er een knopje bestond om het soms gewoon even op "MUTE" te zetten.
De vraag, vinden ze me wel leuk? Doe ik het wel goed? Oh, ze zullen dit wel denken.. Iemand zei mij ooit:" je denkt weer voor mij, dat moet je niet doen". Nee, héhé!! Dat wil ik ook helemaal niet en vaak is het negatief en word ik er zelf helemaal niet vrolijk van om vóór een ander te denken. Gedachtes van mezelf die me naar beneden halen en die helemaal niet nodig zijn, maar waarvoor doe ik het dan? Waarvoor die drang? Wanneer is dit begonnen? Ik kan me toch herinneren dat ik vroeger helemaal niet zo was. Het kon me gestolen worden wat een ander van me dacht. Ik vind mezelf toch leuk, meer heb ik niet nodig.
What the fuck happend to that girl?
In mijn werk bijvoorbeeld draait het altijd om de persoon wie je op dat moment aan het stylen bent, logisch natuurlijk, maar ergens in dit verhaal ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik vond/vind het stylen fantastisch, creatief bezig zijn met kleding, Love it! Het was voor mij echt één van de leukste baantjes die je maar kon bedenken. Ik had de lat gelijk hoog gelegd want ik wilde niet alleen “gewone mensen” stijlen, nee ik wilde voor bladen werken, bekende Nederlanders en artiesten stijlen. Hierdoor heb ik heel veel mooie dingen mogen doen en heb ik de leukste, liefste en soms gekke (op een goeie manier) mensen mogen aankleden.
Kleding shoppen, eigen creaties bedenken, moodboards maken voor grote klussen. Ik ging er helemaal in op. Nou heb ik mezelf best goed ontwikkeld door de jaren heen en als het krijgen van nieuwe klussen gewoon ineens vanzelf gaat is dat heerlijk en dan voel je je geliefd ,want ja ook al ben je maar de persoon die als "pakezel" door de stad heen sjeest.
Het allerleukste vond ik o.a. werken voor magazines, want daar kan je vrij zijn met een thema op een model. Of het krijgen van nieuwe beginnende opkomende artiesten, die dan eigenlijk nog helemaal niet weten hoe en wat voor stijl ze hebben en willen. Dan kan je lekker helemaal los gaan in je creativiteit en zorgen dat de persoon de stijl krijgt die bij hem of haar past.
De afgelopen jaren heb ik best een aardig klanten bestandje opgebouwd, want het is natuurlijk helemaal geweldig als je door de jaren heen "echte loyale klanten" krijgt waar je een band mee opbouwt en die niet alleen het beste met zichzelf voor hebben en die niet alleen, maar samen met jou willen groeien. Bij hen ben ik dan ook echt mezelf en heb ik het dan ook echt naar m'n zin.
Toch merk ik vooral het laatste jaar dat het me niet in de koude kleren gaat zitten als je dan bijvoorbeeld voorbij ziet komen dat de “persoon” waarvan je al vanaf het eerste moment mee samenwerkt voor een andere stylist heeft gekozen. Het maakt me onzeker en aan het twijfelen. Had ik meer van mezelf kunnen laten zien of heb ik misschien te véél van mezelf laten zien? Had ik me iets meer als een muurbloempje moeten gedragen of vonden ze me te aanwezig?
Ik vind het heel belangrijk om waardering te krijgen voor wat ik doe en al vertellen mijn gedachtes mij dat ik me moet indimmen. " Niet teveel Cil, het gaat niet om jou, maar om hen". Make it about them. Ik heb me voorheen eigenlijk nooit minder gevoeld dan bijvoorbeeld de mensen voor wie ik werk.
Toch is er iets verandert, is dit wel mijn vak? People pleaser, ben ik dat? Of ben ik dat geworden? Ik weet het serieus niet en ik dacht van niet. Tuurlijk heb ik het beste met iedereen voor, maar ik ben er zelf ook nog, toch?! De laatste jaren maak ik mezelf kleiner en zet ik de ander sneller voor mezelf. Ik krimp ineen om de ander beter te laten voelen en waar ik eerder gelijk eruit zou gooien wat ik denk, bijt ik nu op mijn tong. Is dat goed? Is dat volwassen worden of zijn? Ben ik eigenlijk wel wie ik denk dat ik ben? Moet ik misschien toegeven aan het feit dat ik gewoon een zacht gekookt eitje ben? Het rijmt gewoon niet. Ik ben toch die stoere meid ( Levi zou zeggen: "Cillie uit de schilderswijk" ), een leeuw, krachtig, zelfverzekerd, maar zeker geen zacht gekookt ei. Mijn gedachtes en gevoelens zijn in de war en komen niet met elkaar overeen. Of moet ik het gewoon allemaal laten gaan? Niet zo mietemeuten en gewoon wat meer ruggengraat creëren en hopen op de volgende leuke klus? Zonder na te denken dat andere laten gaan? Ik weet het niet. Misschien word je daar hard van, vallen en opstaan. Let it go, the next one will show up, Right? Nee, zo ben ik niet en zo wil ik ook zeker niet zijn. Ik wil niet bij elke klus denken, "dit is mijn laatste, want ja waarschijnlijk gaat volgende week pietje puk met mijn klus aan de haal". Ik hou ervan om met mensen een band op te bouwen en om samen te werken aan iets gaafs.
Reactie plaatsen
Reacties