Wil jij geen derde? Ja leuk een meisje, "jaaaaa neem nog een kindje"! Net alsof je ze zo bij de supermarkt kan halen. "Goedemorgen mag ik van u één meisjesbaby van 3000 gram"?
" Wilt u met of zonder haar" ? "Nou, doe mij maar een lekkere volle bos met krullen".
Ik snap het he, je zegt zoiets natuurlijk snel en net zoals je zegt, "moeten jullie niet eens gaan trouwen of wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen"?
Sommige dingen liggen gewoon wat gevoeliger en daar denk je bij vragen vaak niet over na.
Nou heb ik twee heerlijke, knappe en "ECHT" verschillende jongens. Zij zijn mijn alles! Maar toch als ik
heel diep in mijn hart kijk had ik nog heel graag voor een 3e kindje gegaan. En ja, als ik mocht kiezen dan toch een meisje. "Keesje of Kruimeltje". Ja dat zouden de namen zijn voor een heel klein mini meisje, maar helaas is het voor ons niet ideaal om nog aan een derde kindje te beginnen. Niet ideaal, omdat ik geen postnatale depressie (ook wel bekend als de depressie na de bevalling), maar een prenatale depressie heb gehad bij beide zwangerschappen. Dat betekend dat ik tijdens mijn zwangerschappen heel depressief was tot op het punt dat ik eigenlijk niet meer wilde leven. Heel heftig als je in verwachting bent en een wondertje in je buik draagt, maar zo voelde het alleen niet.
Zoals ik al eerder vertelde kan ik heel, maar dan ook héél slecht tegen hormonen. Nou was ik ook al vanaf mijn 18e bezig met het bekijken welke anticonceptie het beste bij mij paste. Al die dingen maakte me ongelukkig en verdrietig en dan had ik er weer één gevonden met de minste afgevende hormonen waarbij het toch weer mis ging na een tijdje en dus stopte ik volledig met de pil. Weg met dat rotding die me moodswings als een malle bezorgde.
Zonder pil of spiraal ging het 4 jaar lang best van een leien dakkie. Ik voelde me veel beter en zat lekker in mijn vel en was gewoon happy, tot de dag dat ik in verwachting was maar het nog niet wist. Je snapt dat alle alarmbellen afgingen in mijn hoofd. Dat nare, verdrietige en ellendige gevoel was back wat ik natuurlijk niet kon verklaren, want tja dat rotding was al vanaf me 18e uit mijn leven. Dan maar een test doen en ja hoor, de boosdoener ditmaal de "BABY" zat in me buik!
Nee ik was blij hoor, want ik wilde heel vroeg mama worden. Dit was iets heel moois, maar ik bleef me maar rot voelen en daarbij was ik elke dag misselijk. Man oh man wat was ik misselijk. Spugen, huilen en somber! "Je moet blij zijn". Het was spugen, huilen en somber zijn, maar ik moest blij zijn en zo ging het dag in dag uit.
"Ohh, maar de meesten hebben last van misselijkheid in het begin van de zwangerschap", hoor je dan om je heen." Volkomen normaal" 😒 zeiden ze dan." Na 12 weken ben je er vast van af". Nee natuurlijk niet!! Deze meid had lekker "hyperemesis Gravidarum", ook wel relatie met de wc-pot genaamd, voor de mensen die niet weten wat dat is:
KOTSEN, KOTSEN, KOTSEN en nog eens KOTSEN.
Met Hyperemesis Gravidarum zijn de klachten een stuk heviger en verdwijnen ze NIET na het eerste trimester.
De volgende klachten kunnen duiden op hyperemesis gravidarum:
- Frequent overgeven (meerdere keren per dag, soms zelfs tientallen keren)
- (Bijna) niets binnen kunnen houden, soms zelfs geen water
- Afvallen in plaats van aankomen
- Extreme vermoeidheid
- Overgevoeligheid voor bepaalde prikkels zoals licht, geluid of geuren
- Niet meer in staat zijn te functioneren door de klachten (douchen of traplopen lukt bijvoorbeeld niet meer)
- Symptomen van uitdroging (minder plassen, donkere urine, duizeligheid)
De oorzaak van HG is niet eenduidig. Lange tijd werd gedacht dat een overgevoelige reactie op het hormoon HCG een belangrijke rol te spelen. Dit hormoon neemt na 20 weken echter af terwijl er vrouwen zijn die daarna nog last houden van hyperemesis gravidarum.
Onderzoek wijst uit dat een klein stofje in de vroege placenta de boosdoener lijkt te zijn. Dit stofje activeert namelijk een deel van de hersenen dat aanzet tot misselijkheid en braken. Top, kan je dus precies niks aan doen!
De meeste vrouwen met hyperemesis gravidarum gaan zich beter voelen in de tweede helft van de zwangerschap, Let wel, sommige vrouwen blijven zich ellendig voelen tot laat in de zwangerschap. Jup, that was me (voor het geluk geboren, NOT)!!!
12 weken werden bij mij, 7 maanden, ziekenhuis in aan het infuus, soms sonde voeding omdat ik echt nog geen slok water binnen kon houden, beetje opgelapt en ziekenhuis uit. Vier dagen thuis en jaa hoor, ziekenhuis weer in en zo ging het 7 maanden lang.
Nee, dat hielp niet echt mee aan mijn sombere, donkere en verdrietige zwangerschapsperiode. Mede daardoor werd de depressie natuurlijk steeds groter. Hoe zwakker je lichaam, hoe meer de depressie zich nestelt in je lijf. Prenatale depressie in mijn geval. Een depressie opzich is al de hel op aarde , maar dat met een klein mensje in je buik die je in je hart zo graag wilt, maar je kunt er met je verstand niet bij. Het enige wat je verstand je verteld is dat je waardeloos bent, nu al gedoemd om te falen als moeder en eigenlijk gewoon een zwak zielig hoopje ellende bent. "Je kunt jezelf beter voor de trein gooien", of nee "neem een overdosis pillen". Ja, dit waren o.a. mijn gedachtes en ik hield hierdoor niet veel vrienden meer over, ik zonderde me af en wilde niemand om me heen. Ik schaamde me zo erg en voelde me zo ellendig. Ik klampte me alleen vast aan Levi en mijn moeder. " Thank god", dat die twee er waren want zonder hun zat ik dit verhaal niet te schrijven.
Ik heb het nu over prenatale depressie enzo, maar toen dit allemaal gebeurde 11 jaar geleden was dat nog niet zo bekend en hadden de artsen er ook moeite mee om er een vinger op te leggen wat ik nou precies had. Want de norm is over het algemeen natuurlijk wel dat je gewoon vrolijk hoort te zijn tijdens je zwangerschap. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Lichttherapie bijvoorbeeld, want anders zet je een zwangere vrouw met Hyperemesis gravidarum en moordneigingen voor een lichtbak. Nee inderdaad, dat ging niet werken. Dan maar dagopvang voor zwangere vrouwen die in het zelfde schuitje zaten, nou dat heb ik dus precies 1 dag volgehouden. Het was best oké hoor, want de gedachte van zelfmoord ging nu over in het wat “aan doen” van al die andere vrouwen die daar zaten.
Nee, het was allemaal niet top en mijn gezondheid ging ook steeds sneller achteruit. Gelukkig zagen de artsen ook dat dit allemaal niet ging werken en besloten zij antidepressiva ( Sertraline) voor te schrijven. Wat niet gebruikelijk is en waarvan ze niet wisten wat het effect zou zijn op langere termijn voor de baby.
Je hoort vaak dat de vrouwen met een prenatale depressie het kindje echt verschrikkelijk vinden en dat
ze het helemaal niet willen. Een geluk bij een ongeluk want in mijn geval wilde ik natuurlijk dat de gedachtes zouden stoppen en elke keer als ik het echt niet meer trok en op het punt stond om mezelf wat aan te doen, was ik er gelukkig heel erg van bewust dat ik dan mijn eigen kindje wilde doodde. Ik haatte mezelf, maar daar kon dat kleine wezentje in mijn buik niks aan doen. Nee, mijn jongens hebben mij onbewust erdoorheen geholpen.
7 maanden was ik inmiddels zwanger en patsboem, van de een op de andere dag was de misselijkheid verdwenen en kon ik eindelijk een beetje gaan genieten van de zwangerschappen. Toen begon de jeuk! " jezus", hoor ik je denken, daar heeft toch ook bijna iedere zwangere vrouw wel een beetje last van. NEE!! deze jeuk was intens en over mijn hele lichaam. Alsof er duizenden beestjes over me lichaam aan het paraderen waren. Ik zat met schuursponsjes mijn hele huid open te krassen. Het was niet te doen! De meid had zwangerschapscholestase. Het was ook bijna te mooi om waard te zijn he, 7 maanden patsboem ineens van alle klachten genezen te zijn.
Zwangerschapscholestase is een aandoening waarbij je enorme last hebt van jeuk, zonder dat er huiduitslag op je lijf te zien is. Meestal ontstaat dit in het derde trimester van je zwangerschap, maar heel soms treedt het in het eerste trimester al op.
De aandoening is redelijk zeldzaam. In Europa krijgt zo’n 0,1 tot 2% van de zwangere vrouwen te maken met zwangerschapscholestase. Voor Nederland betekent dit dat ongeveer 3.400 vrouwen per jaar zwangerschapscholestase krijgen tijdens hun zwangerschap.
Ik had wel de beste zwangerschapstickets uit de loterij getrokken hè.
Dus aan de medicijnen, helaas pindakaas natuurlijk, want die sloegen niet aan. Voor de vrouw zelf is het niet zo erg, ja de jeuk is onuitstaanbaar, maar valt mee te leven. Alleen voor je baby kan zwangerschapscholestase gevaarlijk zijn en leidden tot doodgeboren baby’tjes. Dus moest ik met 36 en 37 weken ingeleid worden. Praktisch gezien heb ik dus wel geteld 1 maand kunnen genieten!!
Ik merk ook nu ik dit zo schrijf ik heel veel vergeten was en/of weg heb gestopt, want als je mij nu vraagt of ik nog een kindje wil, zeg ik "ja". Buiten het feit dat ik al 33 jaar ben en altijd heel jong moeder wilde worden zou ik nog steeds "ja" zeggen als Leev zou zeggen," kom we proberen het nog een keer". Maar vraag nu eens aan Levi en mijn moeder of we het nog een keer moeten proberen, schreeuwen ze volmondig allebei "NEE"!!!!!!! Voor mij was het heftig, maar voor hun was het misschien nog wel verschrikkelijker om te zien dat je vriendin en je dochter zo verschrikkelijk moest leidden en je 24/7 bij haar moest blijven, omdat je niet weet wat ze zichzelf aan zal doen als je even weg bent. Dat is een hel.
Dus al met al geen happy de peppy roze wolk zwangerschap. Jaloers? Op de mensen waarbij het allemaal zo makkelijk afgaat, ja soms! Had ik graag gewild dat ik het groeien van een buik, de schopjes van je kindje en de echo iets bewuster en leuker had meegemaakt? "HEL YEAH"!
Ik vertel het misschien heel makkelijk en veel makkelijker dan als het echt was. Het heeft me ook echt wel jaren gekost om me eigen ik weer terug te vinden, want hey, twee prenatale depressies gaan je zeker niet in de koude kleren zitten.
MAAAR ondanks dit alles heb ik toch de twee lieve, zorgzame en vreselijk knappe duopenotties op de wereld weten te zetten. Wat wil je nog meer?!
Reactie plaatsen
Reacties